Reymont Władysław Stanisław, właściwie Stanisław Władysław Rejment (1867-1925), polski prozaik. Laureat Nagrody Nobla 1924. Syn wiejskiego organisty,
od 1880 w Warszawie, gdzie był m. in. uczniem krawieckim, 1884 wyzwolonym
na czeladnika. Najprawdopodobniej ukończył jedynie 3 klasy Warszawskiej Szkoły Niedzielno - Rzemieślniczej.
Do 1887 występował w wędrownych trupach aktorskich.
Od 1888 robotnik kolejowy, 1891 zaangażował się do Towarzystwa Dramatycznego w Piotrkowie, występował także w teatrze amatorskim
w Skierniewicach. Od 1893 osiadł w Warszawie, zajmując się pracą dziennikarską i twórczością literacką.
1895-1897 wiele podróżował (m.in.: Berlin, Bruksela, Paryż, Londyn). 1890 przeżył katastrofę kolejową pod Warszawą, za co otrzymał wysokie odszkodowanie, które pomogło mu w materialnej stabilizacji.
W okresie I wojny światowej był członkiem patriotycznych komitetów społeczno - obywatelskich.
1919-1920 gościł dwukrotnie w środowiskach polonijnych w USA. Interesował się nowościami techniczno - cywilizacyjnymi, m. in. był współtwórcą jednej z pierwszych w Polsce spółdzielni kinematograficznej.
Od 1882 pisywał wiersze, poświęcone głównie doli ucznia krawieckiego. Debiutował 1892 jako dziennikarz w warszawskim „Głosie” i jako nowelista
- w krakowskiej „Myśli” opowiadaniem „Wigilia Bożego Narodzenia”. Do 1894 napisał serię cieszących się uznaniem opowiadań, m.in. „Zawierucha”,
„Na bruku”, zarówno z życia wsi, jak i miasta, ujmując się za ludźmi gnębionymi przez niesprawiedliwość społeczną.
1895-1899 Reymont pisał swoją wielką dwutomową powieść „Ziemia obiecana”, tworząc wizję okrutnego kapitalistycznego miasta - molocha (pierwowzorem była Łódź).
Wiele opowiadań poświęcił wydarzeniom rewolucyjnym,
np. „Ave Patria” (1907), przestrzegając przed ich skutkami,
choć opowiadał się za walką o niepodległość. W trylogii historycznej „Rok 1794” (1913-1918) ukazał ostatni okres istnienia Polski przedrozbiorowej.
Za arcydzieło Reymonta uważana jest epicka powieść „Chłopi”, za którą otrzymał Nagrodę Nobla. Mniejsze znaczenie mają w jego twórczości utwory pisane pod koniec życia, np. „Bunt” (1924), uznanie badaczy współczesnych budzi natomiast szkic powieściowy „Marzyciel” (1908), napisany pod wpływem twórczości F.M. Dostojewskiego.
Żódło: http://portalwiedzy.onet.pl/